Ημέρα 4 – Ημέρα Κορυφής
26 August 2005, 2:00 πμ, -2 Καλσίου. Όλο το βράδυ δεν έχω κοιμηθεί. Κοιτάω συνεχώς το ρολόι μου. Δεν αντέχω άλλο να είμαι ξαπλωμένος μέσα στο υπνόσακο. Ακούω διάφορες ομιλίες απ’ έξω, καταλαβαίνω ότι η ομάδα έχει ξυπνήσει και ετοιμάζεται. Σηκώνομαι όρθιος αλλά δεν αισθάνομαι και πολύ καλά και αυτό με στεναχωρεί. Ούτε και ο αδελφός μου φαίνεται να είναι καλά ακόμα. Σηκωνόμαστε και αρχίζουμε να ετοιμαζόμαστε και εμείς με την σειρά μας. Τριγύρω μας επικρατεί το απόλυτο σκοτάδι και το μόνο φωτεινό σημείο είναι ο φακός που φοράμε στο κεφάλι μας. Το σκηνικό είναι άκρος σουρεαλιστικό. Η ομάδα αρχίζει και συγκεντρώνεται στο σημείο εκκίνησης. Ειδικός εξοπλισμός, κατάλληλα ρούχα, φακούς πάνω στα κεφάλια μας, το απόλυτο σκοτάδι, τα βράχια και τα πετρώματα τριγύρω μας. Έχω την εντυπώσει ότι βρισκόμαστε πάνω στο φεγγάρι. Στις 3.00 π.μ. έτοιμοι πλέον αρχίζουμε την ανάβαση. Την πρώτη ώρα δεν είναι και τόσο άνετα τα πράγματα. Έχω ενοχλήσεις στο στομάχι μου ενώ κοιτάζοντας τον αδελφό μου φαίνεται ότι περπατάει με αρκετή δυσκολία. Βρίσκετε ακριβώς μπροστά μου. Ανά μερικά λεπτά ακούγεται μια φωνή μέσα στο σκοτάδι που ανακοινώνει το υψόμετρο στο οποίο βρισκόμαστε. Απίστευτο μου φαίνεται ότι είμαστε ακόμα στην αρχή. 
Σε κάποια φάση γυρίζω το κεφάλι μου προς τα πίσω για να δω που βρίσκεται η υπόλοιπη ομάδα. Το μόνο που βλέπω είναι μια φωτεινή γραμμή που σχηματίζουν οι φακοί που φοράμε στο κεφαλή μας. Στις 4.00 π.μ. κάνουμε μια στάση για ένα διάλειμμα. Ευτυχώς Θεέ μου. Κατά κάποιο περίεργο τρόπο μετά από αυτή μας την στάση το στομάχι μου ηρέμησε. Στο μεταξύ, κοιτάω τον αδελφό μου και ανησυχώ, ακόμα να συνέλθει. Ο αρχηγός της ομάδας αποφασίζει να τον δέσει πάνω του από την μέση για περισσότερη ασφάλεια. Δεν μπορώ να το πιστέψω πόσο αποφασισμένος είναι να φτάσει ως την κορυφή. Αυτό που κάνει είναι ηρωικό, σκέφτομαι. Μου δίνει και εμένα δύναμη. Για να τον ελαφρύνουμε μοιραστήκαμε τα πράγματα που είχε μέσα στον σάκο του με ένα άλλο παιδί από την ομάδα αφού οι δικοί μας σάκοι ήταν μισοάδειοι. Τουλάχιστον με αυτόν τον τρόπο δεν θα έχει επιπλέον βάρος να κουβαλάει. Το τοπίο συνεχίζει να είναι ηφαιστιογενές με χαλαρό έδαφος και σκόρπιες πέτρες. Η κλίση της πλαγιάς στο σημείο αυτό είναι μεγαλύτερη και χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια. Ο πονοκέφαλος αρχίζει να με ενοχλεί ξανά. Δεν δίνω καμία σημασία το μόνο που κάνω είναι να σκέφτομαι τα λόγια του Αρμένιου φίλου μου «Απλά συνέχισε!». Ναι, μόνο αυτό κάνω. 
6:00 πμ, 4700μ Ο ήλιος έχει ανατείλει και η θέα είναι πανέμορφη. Δεν το έχω ξαναδεί αυτό. Μια κολοσσιαία σκιά σκεπάζει την πεδιάδα του Αραράτ. Έχει σχήμα τέλειας πυραμίδας και στην κορυφή της διακρίνεις τις ακτίνες του ηλίου. Είναι η σκιά του βουνού Αραράτ όπως πέφτει ο ήλιος από πίσω του. Έχουμε διανύσει 500μ από το καταφύγιο 2 μέσα σε 3 ώρες. Οι ρυθμοί μας είναι αργοί. Ο αδελφός μου είναι ακόμα δεμένος από την μέση του αρχηγού μας. Κάνουμε έναν έλεγχο για να δούμε την κατάσταση της ομάδας. Οι περισσότεροι είναι εξαντλημένοι. Όλος περιέργως εγώ είμαι ακόμα πολύ καλά και πολύ ενθουσιασμένος. Μετά από κάθε στάση που κάνουμε για να ξεκουραζόμαστε εγώ αισθάνομαι ότι είμαι ικανός να αρχίζω να τρέχω μόλις σηκωθώ. Κάτι που στην πραγματικότητα δεν είναι εφικτό.
7:20 πμ, 4900μ, -2 Κελσίου. Έχουμε φτάσει στην αρχή των πάγων. Έχει έρθει η ώρα για να φορέσουμε τα ιδικά παπούτσια για τους πάγους και να βγάλουμε έξω τα τσεκούρια μας. Όλοι αισθάνονται κάπως άβολα αλλά είμαστε πολύ κοντά στον στόχο μας. Για να φτάσουμε στην κορυφή πρέπει να διασχίσουμε τους πάγους. Η αναρρίχηση πάνω από τους πάγους δεν είναι και τόσο δύσκολη ενώ η κλίση της πλαγιάς στο σημείο αυτό δεν είναι μεγάλη, γεγονός που ευκολύνει αιρετά την κατάσταση.
8:20 πμ @ The Summit 5137μ Τα μέλη της ομάδος που βρίσκονταν πιο μπροστά από εμάς έφτασαν στην κορυφή. Στα 5137μ! ο ήλιος είναι λαμπερός και ο καιρός πολύ καλός. Τα σύννεφα, που πλέον τα κοιτάμε από επάνω, έχουν ανοίξει και η Αρμένικη σημαία κυματίζει περίφανη στην κορυφή του κόσμου! Τα συναισθήματα και οι σκέψεις μου είναι έντονα και ανάμικτα. Ένα όνειρο ζωής πραγματοποιείται. Όχι μόνο δικό μας όνειρο αλλά και όλων των Αρμενίων που για εκατοντάδες χρόνια έχουν κοπιάσει και προσπαθήσει να κρατήσουν και να διατηρήσουν την ταυτότητα του λαού μας αναλλοίωτη, και μας έχουν δώσει το κουράγιο να κατακτήσουμε αυτόν μας τον στόχο.
Οι Αρμενικές και Ελληνικές σημαίες ξεδιπλώνονται. Πάνω στα παγωμένα πρόσωπα μας κυλάνε δάκρυα χαράς και συγκίνησης στην μνήμη των προγόνων μας. Η κούραση και τα συμπτώματα αδιαθεσίας λόγω υψομέτρου είναι έντονα. Τα σώματα μας υποφέρουν. Ωστόσο όλα εξαφανίζονται στα 15 αυτά λεπτά που βρισκόμαστε στην κορυφή. Αγκαλιαζόμαστε και φιλιόμαστε μεταξύ μας. Ζητωκραυγάζουμε όσο δυνατά μπορούμε έτσι ώστε οι φωνές μας να ηχήσουν όσο πιο μακριά γίνεται, να φτάσουν στα αυτιά όλων των Αρμενίων του κόσμου. Ελπίζω να με ακούνε. Μακάρι, σκέφτομαι, να ήταν όλοι εδώ. Οι γονείς μου, οι συγγενείς μου, οι φίλοι μου, όλοι οι Αρμένιοι.
Η ομάδα του ΕΟΣ Αχαρνών. Είμαστε 15 άτομα και στεκόμαστε στο υψηλότερο σημείο του βουνού. Στην κορυφή του Μεγάλου Αραράτ! Ο οδηγός μας μας κοιτάει και είμαι σίγουρος ότι είναι πανευτυχής και περιφανώς που τα καταφέραμε όλοι μας να φτάσουμε ως εδώ. Ο αδελφός μου ο Αγκόπ, ο πολύ καλός μας φίλος Γκάρο και εγώ αγκαλιαζόμαστε, υψώνουμε την σημαία μας και στεκόμαστε από κάτω της. Κάτω από την σημαία, που η θέση της είναι να βρίσκεται στην κορυφή του Αραράτ. Η χαρά μου γίνεται μεγαλύτερη όταν συνειδητοποιώ ότι έχω ακόμα αρκετή ενέργεια μέσα μου. Σε περίπτωση που θα χρειαζόταν να προχωρήσουμε και άλλο προς τα πάνω θα ήμουν ικανός να συνεχίσω, αλλά εδώ είναι το τέλος και κάτι τέτοιο δεν θα χρειαστεί. Είναι φοβερό το συναίσθημα να έχεις κατακτήσει τον στόχο σου και να συνειδητοποιείς ότι σου έχει απομείνει αρκετή ενέργεια να κατακτήσεις περισσότερα.
Οι πανηγυρισμοί πάνω στην κορυφή είναι σύντομοι αφού πρέπει να αρχίσουμε την κατάβασή μας. Δεν μπορούμε να παραμείνουμε για πολύ ώρα ακόμα στο σημείο αυτό αφού υπάρχει μεγάλη πιθανότητα να αλλάξει ο καιρός από στιγμή σε στιγμή. Ξεκινάμε και παίρνουμε τον δρόμο της επιστροφής. Το θέμα της κατάβασης δεν με είχε προλάβει να με απασχόλησει και τόσο μέχρι αυτή τη στιγμή. Και όμως θα έπρεπε τώρα να είμαστε πολύ πιο προσεκτικοί από πριν αφού η κατάβαση του βουνού είναι πολύ πιο επικίνδυνη από την ανάβασή του. Εάν δεν γυρνούσαμε πίσω σοι και αβλαβείς η όλη αποστολή μας δεν θα θεωρείτο και τόσο επιτυχείς. Άρχισαν να με πονάνε πολύ τα γόνατά μου. Στην διαδρομή σταματάμε σε μερικά σημεία για να ξεκουραστούμε ενώ ο καιρός αρχίζει να χειροτερεύει. Άρχισα να ανησυχώ και περισσότερο επειδή βρισκόμασταν αρκετά πίσω από τον συνοδό. Καθοδηγώ την ομάδα των τριών (Αρμενίων) μας και αναλαμβάνω να βρω και να μας οδηγήσω από την ευκολότερη πιθανή διαδρομή. Το Αραράτ το αισθάνομαι δικό μου. Βρίσκω τον δρόμο μας χωρίς προβλήματα. Στις 11.30 π.μ. φτάνουμε πίσω στο καταφύγιο 2, στα 4200μ. όντας μέσα στο προγραμματισμένο χρονοδιάγραμμά μας. Είμαστε όρθιοι για 8,5 ώρες. Μαζεύουμε τα πράγματά μας από το καταφύγιο και συνεχίζουμε να κατεβαίνουμε προς τα κάτω. 
Φτάνουμε στα 3200μ. Μέσα σε 1 ώρα και 36 λεπτά. Είμαστε όλοι πολύ κουρασμένοι. Κάνουμε μια 20-λεπτη στάση. Εγώ κοιμάμαι όρθιος. Έχουμε αποφασίσει να γυρίσουμε πίσω στο ξενοδοχείο σήμερα. Σκέφτομαι εάν θα με αντέξουνε τα γόνατα μου. Περπατήσαμε άλλες 2.5 ώρες μέχρι τα 2.500μ. όπου και μας περίμεναν τα φορτηγάκια μας. 12 ώρες ορθοστασία! Οι Κούρδοι κάτοικοι μας προσφέρουν καρπούζι. Αναρωτιέμαι που το βρήκαν αυτό εδώ. Δεν ρωτάω όμως τίποτα. Απλά το τρώω! Φορτώνουμε πάνω στα αυτοκίνητα και ξεκινάμε για το ξενοδοχείο. Ενώ απομακρυνόμαστε από το βουνό εγώ έχω ακόμα την αίσθηση ότι βρίσκομαι στην κορυφή του. Σκέφτομαι ότι σίγουρα και το Αραράτ μας θέλει επάνω του. Είναι μεγάλο το κατόρθωμα μας, μεγάλη η νίκη μας … σωματική, πνευματική, συναισθηματική και πολιτική! 