Ημέρα 2 – Εγκλιματισμός
24 August 2005. 7:00 πμ 24 Αυγούστου 2005. παρότι δεν κοιμηθήκαμε το προηγούμενο βράδυ, σηκωθήκαμε στις 7.00 π.μ. οπότε και αισθάνομαι λίγο κουρασμένος. Η σκηνή έχει αρχίσει να ζεσταίνεται όσο περνάει η ώρα και ανατέλλει ο ήλιος. Είναι ακόμα μια όμορφη ημέρα, καλύτερη θα έλεγα από την χθεσινή. Το βουνό μας καλωσορίζει με τις καλύτερες προοπτικές. Πάω στην «τουαλέτα» , κάπου οπουδήποτε δηλαδή , πίσω από κανέναν βράχο. Το πιο εύκολο πράγμα που μπορείς να βρεις στο Αραράτ. Η σημερινή ημέρα θα είναι η ημέρα του εγκλιματισμού ώστε συνηθίζοντας τον οργανισμό μας στο υψηλό υψόμετρο να προσαρμοστούμε καλύτερα στο περιβάλλον και να αποφύγουμε ή έστω να περιορίσουμε τις πιθανότητες εμφάνισης συμπτωμάτων από οξύ αδιαθεσία βουνού.
9:00 πμ ξεκινάμε για τα 4200μ. μετά από μερικά μέτρα το έδαφος αρχίζει και γίνεται όλο και πιο ανώμαλο και δύσβατο γεμάτο πέτρες και η κλίση του όλο και πιο απότομη. Τυπικό ηφαιστιογενές τοπίο. Τώρα πρέπει να είμαστε πιο προσεκτικοί ώστε να μη γλιστρήσουμε πουθενά. Το περιβάλλον τριγύρω μας έχει πλέον αρχίσει και γίνεται πολύ άγριο. Κάποιος θα έλεγε ότι ένα γιγάντιο χέρι έχει σκορπίσει όλες αυτά τα βράχια τριγύρω. Στην πραγματικότητα αυτές είναι το αποτέλεσμα της τελευταίας έκρηξης του Αραράτ το 1840. Ομολογουμένως μερικές από αυτές τις πέτρες έχουν εντυπωσιακές πολύ μορφές και επιβλητικά σχήματα. Το μήνυμα λοιπόν είναι ξεκάθαρο… «Σεβασμός στο βουνό».
11:30 πμ.Έχουμε φτάσει στο καταφύγιο 2 το οποίο βρίσκεται στα 4200μ. το τελευταίο κομμάτι που περπατήσαμε ήταν πολύ απόκρημνο. Εδώ συναντήσαμε άλλες δύο ομάδες ορειβατών που μόλις έχουν επιστρέψει από την κορυφή. Εύκολα μπορεί κάποιος να διακρίνει την κούραση στα πρόσωπα τους. Πλησιάζω έναν από αυτούς, ο οποίος είναι Βέλγος , και τον ρωτάω. «υπάρχει μονοπάτι προς την κορυφή;» Η απάντησή του, (με ύφος ειρωνικό…) «Ναι υπάρχει, αρκεί να το φανταστείς» ξεκουραστήκαμε στο καταφύγιο 2 για περίπου 30 λεπτά και συνεχίσαμε την ανάβαση. Μέσα σε 45 λεπτά έχουμε διανύσει μόνο 200μ. συνειδητοποιούμε όμως ότι έχουμε πάει από την δύσκολη μεριά της πλαγιάς. Είμαστε εξαντλημένοι, ενώ ο πονοκέφαλός μου έχει αρχίσει και γίνεται πιο έντονος. Τραβήξαμε μερικές φωτογραφίες με φόντο το μικρό Αραράτ και ξεκινήσαμε την κάθοδό μας προς το καταφύγιο 1. Σε εκείνο το σημείο αισθάνθηκα ότι το Αραράτ με προειδοποίησε. Γλίστρησα. Ένα από τα κοντάρια που κρατούσα έσπασε. Είμαι καλά, δεν έπαθα τίποτα, ευτυχώς. Μερικές γρατσουνιές μόνο και μία τρύπα στο παντελόνι μου.
Εκείνο το βράδυ βρεθήκαμε με άλλους δύο Αρμένιους που είχαν ανέβει μέχρι την κορυφή του βουνού την προηγούμενη ημέρα. Μας περιέγραψαν τις εμπειρίες τους από την ανάβασή τους στην κορυφή. Ο ένας από τους δύο μας λέει: «όσο και να πονάτε, όσο και να υποφέρετε … μην σταματήσετε. Απλά συνεχίστε!» το βράδυ εκείνο αισθανόμουν καλύτερα. Ναι μεν ήμουν πολύ κουρασμένος αλλά ο πονοκέφαλος είχε αρχίσει να υποχωρεί. Κατά τις 9.00 γυρίσαμε στην σκηνή μας. Επιτέλους κοιμηθήκαμε πολύ καλά.
