Ημέρα 1 – Προς 3200μ
9:30 πμ. Ο έλεγχος δεν μας πήρε πολύ ώρα. Σχεδόν δέκα λεπτά. Συνεχίζουμε για τα 2500μ. μετά από εκείνο το σημείο θα συνεχίσουμε με τα πόδια. Δίπλα μου κάθεται ο Γκιόχου. Όσο προχωράμε του εξηγώ ότι είμαι Αρμένιος και ότι ξέρω ότι εδώ πριν από 100 χρόνια κατοικούσαν Αρμένιοι. Το ρώτησα που είναι τώρα όλοι αυτοί; Δεν μου έδωσε καμία απάντηση. Το μόνο που μπόρεσε και βρήκε να μου πει ήταν ότι όλα αυτά είναι θέματα του παρελθόντος… ανήκουν στην ιστορία. Αλλά όπως κάθε υπεύθυνο κράτος, έτσι και η Τουρκία, οφείλει να αναγνωρίζει την ιστορία. Συνεχίζοντας μου είπε ότι τελικά είμαι πολύ τυχερός που οι πρόγονοί μου έφυγαν από εδώ και κατέληξα να γεννηθώ και να μεγαλώσω στην Ευρώπη. Λόγω αυτού, μου είπε, έχω την τύχη να ζω μια ωραία και καλή ζωή. Στο σημείο αυτό του τόνισα ότι ζω μια καλή ζωή επειδή παλεύω καθημερινά για αυτήν. Δεν μου την έχουν χαρίσει επειδή απλά είμαι Ευρωπαίος. 
Στην διαδρομή περάσαμε από Κουρδικούς καταυλισμούς. Αυτοί οι άνθρωποι ζουν σε νομάδες μέσα σε κάτι υποτυπώδης χαμόσπιτα και κάτω από άθλιες συνθήκες. Είμαι σίγουρος ότι οι Αρμένιοι που κατοικούσαν εδώ τότε αναμφισβήτητα ζούσαν κάτω από πιο ανθρώπινες συνθήκες. Σκέφτομαι ότι σε όλη μου την ζωή έχω μεγαλώσει κοιτάζοντας φωτογραφίες και ακούγοντας τραγούδια για το Αραράτ και στην πραγματικότητα δεν είμαι εγώ αυτός που κατοικώ στις πλαγιές του σπουδαίου αυτού Βουνού και είναι αυτοί οι άγνωστοι και ξένοι άνθρωποι. Είναι αυτοί που δεν καταλαβαίνουν και προφανώς δεν εκτιμούν την σπουδαιότητα αυτού του βουνού όσο εγώ. Ναι, τελικά είναι αυτοί που έχουν την πολυτέλεια να απολαμβάνουν καθημερινά την θέα του από τα “σπίτια” τους. 
8:00 μμ και όλοι αρχίζουν σιγά – σιγά να μπαίνουν στις σκηνές τους. Έχω ήδη αρχίσει να αναπτύσσω καλές σχέσεις με τους Τούρκους συνοδούς μας. Έχουμε γίνει κατά κάποιο τρόπο φίλοι και με καλούν στην σκηνή τους για τσιγάρο και χαρτιά. Ήρθαν και κάποιοι άλλη συνοδοί από μια άλλη ομάδα και γίναμε όλοι μαζί μία παρέα. Ένας από αυτούς μου φαίνεται πολύ φιλικός και έχει ένα πολύ χαρούμενο ύφος. Τα χαρακτηριστικά του προσώπου του είναι παρόμοια με αυτά ενός Αρμένιου. Σκουρόχρωμος, με μεγάλα χείλη και γαμψή μύτη. Δεν κρατήθηκα και του είπα: “Εσύ πρέπει να είσαι σίγουρα Αρμένιος, μοιάζεις απίστευτα σε Αρμένιο”. Με ένα μεγάλο χαμόγελο μου λέει ότι είναι από το Ερζρούμ! Τότε εγώ του λέω ότι το Ερζρούμ ήταν κάποτε Αρμένικο μέχρι τότε που εκκενώθηκε από τους Τούρκους με την Γενοκτονία. Τελικά αποκαλύφθηκε. “η γιαγιά μου είναι Αρμένισα”.
Συζητούσαμε, λέγαμε αστεία και γελούσαμε όλοι μαζί. Στο σημείο αυτό συνειδητοποιώ ότι τελικά ξέρω περισσότερους Τούρκους απ’ ότι φαντάζομαι. Ένας από τους οδηγούς μου λέει ότι θέλει να μάθει Αρμένικα. Εκπλήσσομαι πραγματικά. Ένας άλλος μου ζητάει να του αφηγηθώ την ιστορία της εκκλησίας που βρίσκεται πάνω στο νησί Αχταμάρ.
9:15 μμ Περπατάω μέσα στο απόλυτο σκοτάδι προς την σκηνή μου. Ώστε αυτό είναι το Αραράτ! Φτάνω και μπαίνω μέσα. Ο αδελφός μου είναι απασχολημένος ενώ γράφει το ημερολόγιό του. Αρχίσαμε να γελάμε. Ακούγαμε την φωνή του Γκάρο κάπου στο βάθος και γελούσαμε περισσότερο. Το έδαφος ήταν επικλινές και μας έκανε να γλιστρήσουμε μέσα στα σλίπινγκ μπαγκ μας. Υπάρχει μια τεράστια τρύπα από κάτω μας όπου συνεχίζουμε να γλιστράμε μέσα. Πλέον δεν μπορούμε να κρατήσουμε τα γέλια μας. Δεν μας παίρνει ο ύπνος με τίποτα! Μετράμε τους σφυγμούς της καρδιάς μας. Περίπου 100. όχι και τόσο φυσιολογικοί θα έλεγα. Έπρεπε να είναι περίπου 60.
