Βαν - Ντογούμπαγιαζιτ
22 August 2005. Η πτήση εσωτερικού των Τουρκικών Αερογραμμών από την Κωνσταντινούπολη στο Βάν είναι περίπου 2 ώρες. Τα συναισθήματά μου κατά την διάρκεια αυτής της πτήσης είναι ανάμικτα. Φοβάμαι, αλλά ταυτόχρονα είμαι και ενθουσιασμένος. Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι μετά από τόσες ιστορίες που έχω ακούσει για το Βαν, κατά την διάρκεια όλων αυτών των χρόνων, θα προσγειωθώ επιτέλους εκεί. Είναι η πόλη καταγωγής της οικογένειάς μου. Η θέα από το αεροπλάνο είναι εκπληκτική. Μια εικόνα ξηρασίας όπου δεν διακρίνεις ούτε μια κουκίδα πρασίνου. Ξαφνικά εμφανίζεται η λίμνη Βαν. Είναι τόσο μεγάλη όσο η θάλασσα. Εμείς οι Αρμένιοι την αποκαλούμε και Θάλασσα Βαν (Βανά Τζόβ). Τώρα καταλαβαίνω το γιατί. Η λίμνη αυτή είναι περίπου τρις φορές το μέγεθος της λίμνης στην Γενεύη. 
11:00 πμ. Συναντήσαμε έναν από τους οδηγούς – συνοδούς, τον Γκιοξού, στο αεροδρόμιο. Δύο φορτηγά αυτοκίνητα μας περίμεναν στην έξοδο όπου αρχίσαμε να φορτώνουμε τις αποσκευές μας. Ο συνοδός μας μάζεψε τα διαβατήριά για την επίδειξη αυτών στα σημεία ελέγχου. Χωριστήκαμε σε δύο ομάδες και μπήκαμε μέσα στα φορτηγάκια. Στις 11.00 π.μ. ξεκινήσαμε το ταξίδι μας προς το Ντογκουμπαγιαζιτ. Η ατμόσφαιρα μέσα στο αυτοκίνητο είναι πολύ καλή. Λέμε αστεία μεταξύ μας και γελάμε ενώ παράλληλα κοιτάμε γεμάτοι περιέργεια το τοπίο έξω. Από την άλλη είμαστε και λίγο προβληματισμένοι για τα σημεία ελέγχου. Στο κάτω – κάτω είμαστε και τρεις Αρμένιοι στην ομάδα και ξέρουμε όλοι ότι δεν είμαστε και τόσο καλοδεχούμενοι στη χώρα.
Το κέφι μας μειώνεται σταδιακά. Το ταξίδι με το αυτοκίνητο προς το Αραράτ φαίνεται ατελείωτο. Οδηγάμε πάνω από μία ώρα και η λίμνη Βαν είναι ακόμα δίπλα μας. Οι δρόμοι βρίσκονται σε άθλια κατάσταση αν και σε μερικά σημεία βλέπουμε να γίνονται έργα. Κάνουμε μια στάση για να ξεμουδιάσουμε λιγάκι. Όλοι σχεδόν το χρειάζονται. Μέσα στο αυτοκίνητο συζητάμε για το νερό που θα πίνουμε και το φαγητό που θα τρώμε στο βουνό. Ξέρουμε ότι δεν πρέπει να βασισθούμε στο νερό και το φαγητό που θα μας προσφέρουν οι ντόπιοι αφού ακούσαμε από την προηγούμενη ομάδα ότι είχαν προβλήματα με διάρροιες κλπ. Συμφωνήσαμε τελικά να αγοράσουμε εμφιαλωμένο νερό και να τρώμε μόνο ρύζι και ζυμαρικά. 
1:00 μμ. Μετά από δύο ώρες οδήγησης συναντάμε μια μικρή όαση, ήταν το μόνο σημείο που είδαμε μερικά δέντρα και λίγο πράσινο. Υπήρχε ένας όμορφος καταρράκτης. Ήταν πολύ μικρός και σχεδόν ασήμαντος σε σύγκριση με άλλους καταρράκτες που θα έβλεπε κανείς σε άλλες χώρες. Αλλά πραγματικά, ήταν το μόνο όμορφο τοπίο που θα μπορούσαμε να βρούμε στο συγκεκριμένο σημείο του χάρτη. Ο συνοδός μας ζητάει να του γράψουμε κάπου συνοπτικά τα στοιχεία μας. Όνομα, επώνυμο, όνομα πατρός, επάγγελμα, ομάδα αίματος, διεύθυνση κλπ. Στο σημείο αυτό του είπα ότι η καταγωγή μου είναι Αρμένικη. Θυμάμαι την αντίδρασή του πολύ έντονα μέχρι τώρα. ‘’Είσαι Αρμένιος; Το Κνουνή είναι Αρμένικο όνομα;’’. Βεβαίως, του απάντησα. Μετά από εκείνη την σύντομη συζήτηση μαζί του ήμουν σίγουρος ότι είχα πλέον τραβήξει την προσοχή του. Όχι απαραίτητα με την κακή έννοια.
Η διαδρομή ακόμα μου φαίνεται ατελείωτη. Μέσα στο αυτοκίνητο πλέον έχουμε σταματήσει να κάνουμε φασαρία και καθόμαστε ήσυχοι. Μετά την μικρή όαση που συναντήσαμε το τοπίο είχε αλλάξει μορφή. Βραχώδης λάβα αριστερά μας, περισσότερη ηφαιστιογενής λάβα στα δεξιά μας. Το σκηνικό είναι δραματικό. Εκατοντάδες χρόνια πριν η γη εδώ θα πρέπει να είχε εξαγριωθεί ενώ τα ηφαίστεια ήταν σε λειτουργία. Το έδαφος θα πρέπει να καιγόταν για μήνες ολόκληρους. Περνάμε από κάτι χωριουδάκια. Όχι τίποτα σπουδαίο, τα περισσότερα σπίτια είναι κακοφτιαγμένα και φτωχά ενώ υπάρχουν και πολλές σκηνές, κάτι σαν καταυλισμούς. 
3:30 μμ. Σταδιακά φαίνεται να ξεπροβάλει το Αραράτ. Το επιβλητικό του μέγεθος είναι ξεκάθαρο παρά την θολή ατμόσφαιρα. Είμαστε σχεδόν 40 λεπτά μακριά από το Ντογκουμπαγιαζίτ. Σταματάμε σε ένα μικρό βενζινάδικο που συναντάμε έξω από ένα μικρό χωριό. Έχουμε είδη κάνει 4 ώρες μέχρι εδώ. Βγαίνω έξω και κοιτάω προς το Αραράτ. Πλάι του βρίσκεται το Μικρό Αραράτ (το Μασίς), φαίνεται σχετικά μικρό, ωστόσο το υψόμετρό του φτάνει στα 4000μ. Ξαφνικά η σκέψη ότι κάποτε εδώ κατοικούσαν Αρμένιοι έγινε πιο έντονη. Τώρα πλέον δεν υπάρχει ούτε ίχνος από αυτούς εδώ. Αποδεικνύεται ότι οι τούρκοι έχουν κάνει άριστη δουλειά εξαφανίζοντας κάθε στοιχείο από τον πολιτισμό τους. Την θέση τους έχουν πάρει πλέον κάτι φτωχοί Κούρδοι. Φτάνουμε στο κέντρο του μικρού αυτού χωριού και αποφασίζουμε να αγοράσουμε 12 λίτρα νερό ο καθένας μας. Μετά από λίγη ώρα επιτέλους φτάνουμε στο ξενοδοχείο όπου και θα διανυκτερεύσουμε. 