25 Αυγούστου 2005 8:00 π.μ. το βράδυ κοιμηθήκαμε πολύ καλά οπότε και αισθανόμασταν αρκετά δυνατοί, είμαι σε πολύ καλή φόρμα σήμερα. Φάγαμε το «ηπειρωτικό» πρωινό μας. Όλοι φαίνονται να είναι πολύ καλά. Ο στόχος μας σήμερα, να ξανάπαμε πίσω στο καταφύγιο 2 (4200μ) και να μείνουμε το βράδυ εκεί. Η επόμενη ημέρα είναι η μεγάλη ημέρα. Σε σχέση με την χθεσινή ημέρα οπού κάναμε δύο φορές την διαδρομή μεταξύ των καταφύγιων 1και 2 (μια πήγαινε και μια έλα), έχω την εντύπωση ότι η σημερινή θα είναι πιο βατή και ξεκούραστη.

9.00 π.μ. Η ανάβαση αρχίζει. Σήμερα περπατάμε πιο γρήγορα και η διαδρομή είναι ξεκάθαρη. Βέβαια μπορεί να είναι και η ιδέα μου γιατί σήμερα είμαι πολύ πιο χαλαρός και βασικότερο όλων, έχω πια εγκλιματιστεί στο καινούργιο μου περιβάλλων. Μας πήρε 2 ώρες και 25 λεπτά να φτάσουμε στο καταφύγιο 2. Αισθάνομαι πολύ καλά και δεν με ενοχλεί καθόλου το κεφάλι μου, σχεδόν εξαφανίστηκε ο πόνος.

  
12.00 π.μ. βρήκαμε ένα σημείο σχετικά κατάλληλο για να στήσουμε την σκηνή μας. Μετά από μερικά τεχνικά προβλήματα που αντιμετωπίσαμε στο να την σταθεροποιήσουμε, τελικά τα καταφέραμε. Το καταφύγιο έχει αρκετά πρωτόγονο ύφος. Η παρουσία της απόλυτης φύσης είναι έντονη. Έχουμε τοποθετήσει τις σκηνές μας μεταξύ κάτι πελώριων βράχων. Λίγο παρακάτω από το σημείο που βρισκόμαστε, στην πλαγιά του βουνού υπάρχει μια τεράστια τρύπα. Πέτρες κατρακυλάνε και πέφτουν μέσα στο κενό. Κάθε φορά που συμβαίνει αυτό αισθάνεσαι έναν μικρό σεισμό. Ίσως η περιοχή και το βουνό θέλουν να μας προειδοποιήσουν για κάτι. Ίσως κιόλας θέλουν να επικοινωνήσουν μαζί μας.

  
Μέχρι τώρα ο αδελφός μου αισθάνεται δυνατός και υγιείς. Αυτό όμως δεν θα κρατήσει και για πολύ. Μέσα σε μια ώρα γυρνώντας στην σκηνή μας εμφανίζονται τα πρώτα συμπτώματα αδιαθεσίας. Το κεφάλι του ζεματάει ενώ το σώμα του είναι παγωμένο και τρέμει ολόκληρος. Έχει ανεβάσει πολύ υψηλό πυρετό και υποφέρει από δυάρια (όπως σχεδόν όλοι μας, από το δεύτερο). Του έδωσα διάφορα φάρμακα, ότι είχα δηλαδή και ότι μου έδωσαν και τα υπόλοιπα παιδία της ομάδας. Ασπιρίνη, ιμοντιουμ, παυσίπονα κλπ… εγώ, αναγκαστικά άρχισα να ετοιμάζω τα πράγματα και τον εξοπλισμό μας για την επόμενη ημέρα. Αποφάσισα να αρχίσω την ανάβασή μου φορώντας τις βαριές μπότες μου για να είναι ελαφρύτερος ο σάκος μου. Ο αδελφός μου για ευνόητους λόγους επέλεξε το αντίθετο.

  
Φάγαμε το βραδινό μας και ήπιαμε λίγο τσάι. Μαζευτήκαμε όλη η ομάδα μαζί, συζητήσαμε και αποφασίσαμε αύριο να κατέβουμε το βουνό προς το καταφύγιο 1. Κανένας από τα παιδιά δεν αισθάνεται καλά αντίθετα με εμένα που είμαι μια χαρά. Βλέποντας όμως τον αδελφό μου και την κατάσταση στην οποία βρίσκετε αρχίζω να ανησυχώ. Ένας από τους πιο έμπειρους ορειβάτες της ομάδας μας πήγε σήμερα μέχρι το σημείο όπου αρχίζουν οι πάγοι και το χιόνι. Επιστρέφοντας όμως δεν αισθάνεται και πολύ καλά. Υποφέρει και αυτός από τραγικούς πονοκεφάλους και αυτό με κάνει να ανησυχώ επιπλέον. Παίρνω μαζί μου λίγο φαγητό και το πάω στην σκηνή στον αδελφό μου αλλά δεν μπορεί να φάει τίποτα.

6.00 μ.μ. το απόγευμα είναι πολύ όμορφο και άλλο ένα ηλιοβασίλεμα στο Αραράτ έχει ξεκινήσει. Πριν πέσει ο ήλιος και βραδιάσει για τα καλά επιστρέφω στην σκηνή μας. Πρέπει να κοιμηθούμε καλά ώστε να είμαστε ξεκούραστοι αύριο. Θέλω να είμαστε σε πολύ καλή φόρμα αύριο και ξέρω ότι δεν έχουμε και πολλές ώρες για ύπνο αφού θα πρέπει να ξεκινήσουμε την ανάβαση κατά τις 3.00 η ώρα. Ο αδελφός μου είναι ακόμα πολύ αδιάθετος και δεν μας είναι εύκολο να κοιμηθούμε. Έχουμε και οι δυο συνεχώς την ανάγκη να ουρήσουμε ενώ ο αδελφός μου υποφέρει και από δυάρια. Το μόνο που σκέφτομαι είναι το πώς θα τα καταφέρουμε αύριο να φτάσουμε στην κορυφή. Η ώρα περνάει και η κατάσταση του αδελφού μου δεν καλυτερεύει. Και ούτε πρόκειται μέσα στις επόμενες ώρες. Το μόνο που μου απομένει να κάνω είναι να τον στηρίξω ψυχολογικά. «θα γίνεις καλύτερα και θα φτάσουμε μαζί στην κορυφή, μην ανησυχείς για τίποτα» συνέχιζα να του λέω, περισσότερο για να το ακούω και εγώ ο ίδιος. Η κατολισθήσει των βράχων συνεχίζεται με συχνότητα 20-λέπτου. Το βουνό καταρρέει. Μέσα από την σκηνή έχεις συνεχεία την εντύπωση ότι τα βράχια θα πέσουν επάνω σου. Ακούγονται διάφορες φωνές και ομιλίες απ’ έξω. Προφανώς κανείς δεν κοιμάται.