Στην κορυφή του Όρους Αραράτ

Η 26η Αυγούστου του 2005, ημέρα που υψώσαμε την Αρμενική σημαία στην κορυφή του Όρους Αραράτ, έχει χαραχτεί στην μνήμη μου ως μια από τις πιο σημαντικές ημέρες της ζωής μου. Η συγκεκριμένη ιστοσελίδα δημιουργήθηκε μετά την επιστροφή μου από το ταξίδι αυτό και περιγράφει τις απόψεις και τα συναισθήματα μου καθώς και τις εμπειρίες που αποκόμισα κατά την διάρκεια αυτού.

Αρχικά η αναρρίχηση του Αραράτ υπήρχε σαν ιδέα από το 2002 όπου είχα μάθει ότι μια ομάδα Αμερικάνων ορειβατών σχεδίαζε να επισκεφτεί το βουνό και είχα αποφασίσει να συμμετάσχω και εγώ σε αυτό το ταξίδι μαζί με Αρμένιους φίλους μου από το Σαν Φρανσίσκο. Η έκδοση όμως της άδειας πρόσβασης προς το Όρος Αραράτ δεν ήταν εφικτή από της Τούρκικές Αρχές και το ταξίδι εκείνο δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ.

Μετά από τρία χρόνια, ο Ελληνικός Ορειβατικός Σύλλογος Αχαρνών προγραμμάτισε δύο ταξίδια με σκοπό την αναρρίχηση στο Όρος Αραράτ. Μόλις το άκουσα ενθουσιάστηκα τόσο πολύ που χωρίς δεύτερη σκέψη δήλωσα συμμετοχή.

Γιατί στο Αραράτ

Η λιγοστή εμπειρία μου ως ορειβάτης με έκανε να συνειδητοποιήσω ότι ήταν μεγάλο ρίσκο η συμμετοχή μου σε αυτήν την ομάδα. Ωστόσο, το Όρος Αραράτ, γνωστό επίσης και ως το Ιερό Όρος, έχει ιδιαίτερη σημασία για εμένα, όχι μόνο επειδή είμαι Αρμένιος και Ευρωπαίος αλλά και Χριστιανός.

Η εικόνα του Αραράτ έχει χαραχτεί στην μνήμη μου από τα παιδικά μου χρόνια. Για τους Αρμένιους το Όρος Αραράτ είναι κάτι παραπάνω από ένα απλό βουνό. Είναι το εθνικό μας σύμβολο, που αντιπροσωπεύει τις προσπάθειες για επιβίωση του Αρμένικου λαού και τους κόπους του για την διατήρηση της πίστης στη Θρησκεία μας, κατά την διάρκεια χιλιάδων χρόνων, καθώς εμφανίζεται σε κάθε βιβλίο, σε κάθε ποίημα και σε κάθε πίνακα ζωγραφικής.

Αφιερώνω τις προσπάθειες μου για την κατάκτηση της Κορυφής του Όρους Αραράτ σε όλους τους Αρμένιους ανά την υφήλιο.

Τελικά αφιερώνω την ιστοσελίδα αυτή στους γονείς μου:
Βαρουζάν και Ανζέλ Κνουνή.